Sinds de bijna-dood-ervaring weet en ervaar ik dat alles er al is en ieder mens een kanaaltje is waardoor zijn leven zich ontvouwt. Zie het als een zandloper. Jij bent de randen van de zandloper. Het leven stroomt er doorheen en krijgt via jou vorm. Een zandloper hoeft het zand niet te managen, dat loopt er gewoon doorheen. De kunst van leven is dan ook, beschikbaar zijn, een stapje terug zetten, zodat het leven lekker door kan stromen en mooi vorm kan krijgen.

Maar wat als het even niet zo lekker stroomt, of je het gevoel hebt dat het niet klopt, je geen idee hebt waar het heen gaat of welke vorm het moet krijgen. Als je het idee hebt dat er een korreltje zand de stroom verspert of een bijzondere wending geeft?

Dat zand dat door die zandlopers stroomt, komt allemaal uit dezelfde bron. Die bron noem ik voor het gemak 'het weten'. We zijn dus allemaal verbonden met datzelfde weten. Daar is dus een veel groter overzicht, veel meer informatie dan dat stukje waar wij als persoon over beschikken. In opstellingen maken we gebruik van dat weten. Enorm verrijkend, maar dus niet altijd helemaal met je hoofd te vatten.

​