EMILIE
EN HAAR
BELEVENISSEN
Hoi, ik ben Emilie, geboren op 15 maart 1979, getrouwd met Rogier en moeder van Sam en Jort. Ik kom uit een liefdevol, warm gezin met een vader, moeder, broer en zusje en vind het leven heerlijk!
Op mijn 15e was ik zo heftig ziek dat ik even dood ben geweest. Ik was weer snel helemaal gezond, maar ergens in mij was wel iets veranderd door die ervaring. Ineens was daar het absolute weten dat alles één is, dat het altijd klopt, dat je altijd in verbinding bent, dat het stroomt, dat het veel makkelijker is dan het lijkt. De eenvoud, de perfectie, dat je het leven geen vorm hoeft te geven, dat het zich vormt via jou…
En dan ben je 15, kijk je de wereld in en zie je mensen alles geloven behalve dat...
Wat ik zo duidelijk voelde is ‘Wat doet iedereen ingewikkeld! Het is niet zo moeilijk als het lijkt.’ Ergens wist ik dat zeker, maar wat kon ik er toen mee? Ik ging leven. Leven zoals ik het om me heen zag.
Ik leerde makkelijk dus rolde overal wel doorheen, maar voelde ergens altijd alsof dit niet volledig leven was. Ik kreeg een vriendje die gewoon deed waar hij zin in had. Die vrijheid trok mij. Ik bleef lang bij hem, 10 jaar, ook al was ik het vaak oneens was met de keuzes die hij maakte. Ik was sterk en goed in sport dus daar kon ik lekker mijn ei in kwijt.
​
​
SPAGAAT
Ik bleef in de spagaat tussen het in mijn ogen 'ingewikkelde zelf vormgeven van je leven en het daarbij behorende goed en fout’ en mijn bewustzijn van 'de perfectie van alles en de eenvoud waarmee het leven zich vormt’.
Ik ging studeren in Utrecht, waar ik natuurlijk die spagaat bleef ervaren. Wat vond ik het ingewikkeld dat studentenleven, met al die zichtbare en onzichtbare regels hoe het hoort. Ik had ook daar het ogenschijnlijke perfecte plaatje en alles liep op rolletjes, maar toch voelde het ook toen weer als een soort poppenkast. Ingewikkeld doen waar het niet nodig is, niet echt de kern raken.
Ik deed sociaal mee, maar verzon ook regelmatig dat ik iets anders te doen had en ging dan heerlijk alleen zijn. Uren heb ik gedwaald langs de grachten en door de parken. Genietend van het gevoel dat er even niets hoefde, dat ik alleen maar hoefde te zijn. ‘Je hoeft alleen maar te zijn!’ is wat ik zo vaak in mezelf hoorde. Het lukte me alleen nog niet daar helemaal gehoor aan te geven.
​
PURE EENVOUD
Ik maakte af en toe wat uitstapjes naar de ‘spirituele wereld’. Daar voelde ik wel dat die diepere snaar soms geraakt werd, maar ik vond het veelal te zweverig en ingewikkeld.
Begrijp met niet verkeerd, ik heb een goed stel hersens, maar de ingewikkeldheid waar ik het steeds over heb, gaat niet over snappen. Het gaat over het weten in mij dat leven makkelijk is, dat het zich moeiteloos ontvouwt in alle perfectie. En dat als je die perfectie niet ervaart het puur een gebrek aan perspectief is, een gebrek aan overzicht. Dat het gaat om vertrouwen in plaats van controle, een stapje terug in plaats van vooruit, ruimte maken in plaats van ruimte vullen. Het weten dat je slechts beschikbaar hoeft te zijn.
Dat zuivere weten versterkte zich alleen maar in mij, zonder dat het van buitenaf gevoed werd. Ik studeerde af, ging een paar maanden op de bonnefooi reizen (met nog steeds datzelfde vriendje) en stapte daarna als meester in de Rechten en doctorandus in de Bestuurskunde het werkende leven in.
Daar kreeg ik leuke banen en mooie kansen en heb ik van alles beleefd. Al snel verschoof ik van de inhoud naar de aansturing, maar had steeds het gevoel dat dit niet ‘het echte werk’ voor mij was. Altijd heb ik geweten dat ik ooit nog iets heel anders zou gaan doen.
LEVEN VORMT ZICH
Niet lang nadat ik ging werken, bracht mijn broer me een keer thuis. We stonden voor het huis dat ik met mijn rebelse vriendje gekocht had. Hij had inmiddels al best wat problemen met drugs en alcohol, maar ik bleef onze relatie volhouden. Ik wilde uit de auto stappen, maar bleef zitten.
Mijn mond ging open en ik zei tegen mijn broer: ‘Ik wil hier niet meer naartoe, ik ga met jou mee.’ Ik ben naar binnen gegaan, heb wat spullen gepakt en wist ineens kraakhelder dat de relatie over was. Dat was de eerste keer dat ik zo duidelijk ervaarde dat het leven me leidde en niet andersom. Een seconde daarvoor had ik nog helemaal niet bedacht dat mijn relatie zou eindigen en nu hoorde ik mezelf er een punt achter zetten.
Ik had het plan om nu een tijdje geen relatie aan te gaan. Ik was immers van 16 tot 26 jaar met datzelfde vriendje geweest. Ook dat kreeg een andere wending. Binnen no time was ik stapelverliefd op Rogier en hij op mij! Dat is nooit meer overgegaan en nu vormen we een prachtig en gelukkig gezin. Ik had het zelf niet beter kunnen verzinnen! Wederom bleek zo duidelijk dat het leven zich vanzelf ontvouwt.
​
DOOD IS OOK LEVEN
Daar bleef het niet bij, het werd me steeds duidelijker dat ik het niet zelf hoefde te verzinnen...
Mijn zusje was altijd mijn allerliefste maatje, mooier en liever vind je ze niet. Toen ze 28 jaar was, begon ze diepe dalen te ervaren. Ook haar leventje was ogenschijnlijk perfect en ze had zoveel talent op allerlei gebied, maar dat ervaarde ze niet meer zo. De donkerte overviel haar steeds vaker en heftiger. Ze zei ‘Eem, het is dan even zo donker dat de enige uitweg de dood is. Als het vlak daarna weer licht wordt, dan weet ik dat ik helemaal niet dood wil, maar dat weet ik op die zwarte momenten niet.’
Ze werd er bang van en zei: ‘Als ik daar weer in terecht kom en het duurt te lang, dan overleef ik het niet.’ Het bleef gebeuren. Heel heftig. We waren zo verbonden en als het even niet zo zwart was, was ze kraakhelder, maar als het donker was, stond alles en iedereen met lege handen.
Het klopte wat ze zei, op 28 september 2011 duurde de donkerte te lang en beëindigde Marjolijn haar leven. Ze was toen 29 jaar.
Het bizarre was dat ik een dag na haar dood in haar appartementje stond om kleding uit te zoeken die ze op de begrafenis zou dragen. Ik had geen idee wat te kiezen, gooide mijn handen in de lucht en zei ‘Ik weet het toch ook allemaal niet’. Ik voelde dat mijn hand heel resoluut naar een jurkje getrokken werd.
Ik werd helemaal warm, begon te stralen en wist dat ook dit allemaal klopte, hoe heftig het ook was. Ik voelde hoe ik verder door het appartement bewogen werd en binnen een paar seconden precies alles pakte wat nodig was, terwijl ik helemaal niet wist waar alles lag. Iets groters in mijn wel blijkbaar. Vanaf toen was er rust en vrede in mij met betrekking tot haar overlijden, hoe graag ik haar ook nog hier had gehad.
​
SWITCH
Ondertussen was ik me al een aantal jaar op werkgebied aan het verbreden. Ik voelde dat de ‘menskant’ trok en volgde allerlei opleidingen op het gebied van psychologie, training, coaching, lichaam en geest. Leuk en inspirerend, maar als het papiertje binnen was, wist ik dat het daarbij zou blijven. Natuurlijk vulde dat alles ergens mijn rugzak wel, maar het belangrijkste dat ik leerde was dat ik niet met concepten te werken had. Ik moest naar de kern, de pure eenvoud, naar dat wat op mijn 15e bewust geworden was.
Niet heel veel later was ik aan het werk en zou ik een gesprek hebben met mijn leidinggevende over iets inhoudelijks. We zaten tegenover elkaar en ik deed mijn mond over om het gesprek te beginnen, maar ik hoorde dat ik helemaal niet over het onderwerp begon. Verre van!
De woorden ‘Ik ga hier stoppen, ik heb wat anders te doen.’ stroomden mijn mond uit. Ik werd helemaal rood. Dit was ik helemaal niet van plan! De tweede zin die ik zei was ‘Ik heb thuis iets uit te leggen.’ En ik schoot in de lach, want ik voelde aan alles dat het precies klopte, al had ik het weer niet zelf bedacht. Ik had nooit zo maar mijn goede baan aan de wilgen gehangen zonder enig alternatief of uitkering. Nu wel, het was een feit!
​
KATALYSATOR
VOOR
BEWUSTZIJNSVERRUIMING
LICHTGEVEND LEVEN
Toen zat ik thuis, ik wist dat ik voor mezelf zou gaan beginnen, maar in wat precies?!? Het zou iets zijn met dat weten wat op mijn 15e bewust geworden was, maar hoe? Geen idee! Toch was ook hier weer een ruimer weten in mij keurig in de regie. Ik zat die eerste dag aan mijn bureau en begon te schrijven en hield niet meer op. Dat werd mijn eerste boek, IK-Moeiteloos je mooiste leven. Een boek waarin ik aan de hand van wat ik mee heb gemaakt, mijn inzichten deel.
Als ik het boek nu bekijk, weet ik dat het niet bij iedereen landt, maar als het je pakt, dan komt het ook echt binnen en zet het veel in beweging. Inmiddels schrijf ik een nieuw boek, de werktitel is nu: Lichtgevend leven - Het is niet zo moeilijk als het lijkt. Ik heb het gevoel dat dit boek een veel breder publiek aan zal spreken. Puur omdat het me nu beter lukt om de eenvoud het proces van ontwaken in woorden te vatten.
HEB JE HET GEVOEL DAT JE BIJ MIJ MOET ZIJN?
TWIJFEL DAN NIET!
Inmiddels kan en wil ik niet meer anders dan het leven zich laten vormen via mij. Ik zet een stap terug, maak ruimte, ben beschikbaar en dat is het. Vandaar ook de naam via Emilie…
Ik leef voorbij angst, volledig in vertrouwen, omdat ik weet dat het klopt, altijd. Ik heb geen twijfels meer en dat is echt vrijheid! En zo werkt het niet alleen voor mij, zo werkt het voor alles en iedereen!
Na het schrijven van mijn boek wist ik ook dat ik met mensen moest gaan werken. In eerste instantie met groepen, daarna ook 1 op 1 en nu weer alleen met groepen en schrijvend aan mijn boek. Het grappige was ook dat ik altijd weet dat ik niets hoef te doen, alleen maar beschikbaar zijn. Dat gevoel was toen ik startte al zo sterk en ik had er inmiddels blind op leren vertrouwen. Dus daar zat ik dan de eerste keer met een groep, zonder enig plan…
Ik had alleen ruimte en lunch geregeld. En vanaf seconde 1 wist ik wat ik moest doen. Het vormde zich en ik kreeg precies de informatie en inspiratie die ik nodig had op ieder moment.
​
WE HEBBEN LANG GEWACHT OP
DEZE TWEE BOEFJES
MEER DAN OOIT LEERDE IK DAT JE
NIET GAAT OVER TIMING
LAAT JE LEIDEN
Zo ervaar ik het inmiddels op ieder aspect in mijn leven en ik ben er nog nooit in teleurgesteld. Wendingen ontstaan op de meest bijzondere manieren en ik kijk nergens meer van op. Ik ben beschikbaar, laat me leiden en dat gaat moeiteloos. Weerstand, dat kost energie! Leven niet! Nee, leven is makkelijk, hoe heftig je ervaringen ook zijn en hoe bizar de werkelijkheid soms ook lijkt.
Ik laat jou ook heel graag ervaren dat je altijd in verbinding bent. Dat alles één groot geheel en samenspel is, waarvan je onderdeel bent. Dat het tot in de perfectie klopt, altijd. Dat je die perfectie dat niet altijd hoeft te zien, maar dat je er blind op kan vertrouwen. Dat het niet gaat om ‘wat hoort’, maar om wat klopt voor jou. Dat iedereen een eigen navigatie heeft die je altijd precies brengt waar je wezen moet. Dat je veel meer achterover kunt leunen en zo de leiding van het leven gaat ervaren. Dat je voorbij logica, angst en twijfel kunt en dat daar echte vrijheid ligt.
Ik help bij het ophelderen van ruis, waardoor de last van je schouders gaat. De weg naar vertrouwen, bevrijding, inzicht, bewustzijn, plezier, diepgang en zin.
Alles is er al, je hoeft het niet zelf te verzinnen. Laat je leiden, let it be en leef!
Het fijne is dat dat niet zo moeilijk is als het lijkt. Daar waar je hoofd zegt ‘Dit is te simpel’, daar raak je de kern.
En heb je het gevoel dat je bij mij moet zijn?
Twijfel dan niet.
Vertrouw, laat je leiden, het klopt…
Liefs Emilie
​